Հոգեբանության մեջ հույզերի վերաբերյալ գոյություն ունեն տարբեր և երբեմն էլ նույնիսկ հակասական պատկերացումներ, սակայն հույզերի հոգեբանության բոլոր այն տեսաբաններն ովքեր ընդունում են բազային հույզերի գոյությունը, այնուամենայնիվ, վախը համարում են դրանցից մեկը[1]։ Որպես մեր հուզական բնույթի մի մաս, վախը դրսևորվում է
Հոգեթերապևտիկ գործընթացում հաճախ է անդրադարձ կատարվում կամքի և մոտիվացիայի թեմաներին։ Վերջիններիս մասին տարածված (հիմնականում կենցաղային գիտակցության և փոփ-հոգեբանության մեջ) պատկերացումներն են, որ մոտիվացիան առաջնային կարևորություն չունի նպատակադրման և նպատակասլացության համար, և որ կարգապահությունը (дисциплина) ավելի կարևոր է այդ հարցերում։ Իսկ
Տագնապային խանգարումների ժամանակ մարդկանց մոտ կարող են դրսևորվել ամենատարբեր տեսակի մտավախություններ՝ սկսած առողջության հետ կապված մտքերից և վերջացրած ուշաթափվելու վախով։ Վերջիններս հաճախ հանդես են գալիս ավտոմատ մտքերի տեսքով, որի համար էլ շատերը դրանք բնորոշում են որպես «կպչուն մտքեր»։ Դրանցից հիմնականները